Ik wandel door de Achterstraat. Ik praat in mezelf. Dat besef dringt tot mij door als ik het gezicht van A. zie als hij mij inhaalt op zijn fiets. A. is een generatiegenoot, we hebben samen op de lagere school gezeten. Al meer dan twintig jaar heb ik niet meer dan hoi of hallo tegen hem gezegd. Nu speelt er een vergenoegd lachje om zijn lippen. Alsof hij getuige is van mijn aftakeling en mijn nederlaag.
Wat ik ook gênant vind, is naar de bar toelopen om de koffie te betalen die je nog maar tien minuten geleden geserveerd hebt gekregen door dezelfde juffrouw die nu achter de bar staat, en dat die juffrouw dan vraagt: “Waar hebt u gezeten?” Dat geeft een gevoel alsof je een volslagen inwisselbaar gezicht hebt, dat geen enkele interesse wekt bij degene die er beroepshalve een blik op werpen moet, en het daarom, de kont nog niet gekeerd, meteen weer vergeet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten