Knolrapen

Een roman schrijven over een man die seksueel opgewonden raakt van knolrapen, en van knolrapen uitsluitend en alleen, dat zou, mits gebracht met veel brille en overtuigingskracht, best eens een verkoopsucces kunnen worden.

Schopenhauer Houellebecq Modiano

In de Groene een prima stuk over Schopenhauer van de hand van Rüdiger Safranski, zijn biograaf. In zes kolommen zijn importantie, zijn recalcitrantie en zijn actuele waarde samengevat. Zijn revolutionaire uitgaan van de biologie (in plaats van uitgaan van “de geest”) en zijn metafysica die aansluiting zoekt bij de Oosterse religies. Ietsje onderbelicht: zijn meesterlijke schrijverschap en zijn afkeer van “optimistische religies” (het monotheïsme dat een hemel in het vooruitzicht stelt – vooral op de Islam was hij gebeten – laat Wilders het maar niet horen). Overigens terecht te berde gebracht: zijn betweterige karakter, dat ook uit zijn werk heel nadrukkelijk naar voren komt. Wat dat betreft is het typisch dat je vrijwel altijd een karakterologisch beeld krijgt van de schrijver die je leest (het is toch iemand die tegen je praat).
Eveneens in de Groene (na eerder al een zeer lovende bespreking in de Volkskrant) een positieve recensie van La carte et le territoire, de nieuwe roman van Michel Houellebecq. Hoe lamlendig toch die provinciale boekhandels, om die niet op voorraad leverbaar te hebben. Wel heel literair een half plankje Franse literatuur hebben staan (met oud werk van Houellebecq), maar niet inspelen op de actualiteit, hoe suf.
Zo zouden ze bijvoorbeeld ook best L’horizon van Patrick Modiano op de toontafel kunnen leggen, want hoewel nog in onvertaalde staat, wel reeds besproken in de Volkskrant. Andermaal een klassieke Modiano: schrijver die in het verleden duikt (en met de tijd meegaat: voor het eerst in het oeuvre van de schrijver wordt het internet geraadpleegd) en heel die wereld van vroeger weer tot leven wekt. Absoluut verslavend. Ik heb L’horizon dit voorjaar al in Parijs op de kop getikt en ik voel grote kriebels om erin te gaan beginnen…

Winter's bone

Recht in mijn blikveld: de niet zo smalle rug van een vrouw, eind veertig. Ze draagt een strak zittend T-shirt in de vroegere C1000-kleuren: spermawit, pisgeel, strontbruin. Ter hoogte van haar schouders –en over de gehele breedte, dus van schouder- tot schouderblad – zilvergrijze letters, kapitalen, ingelegd met glittertjes, die te zamen het woord PULSE vormen. Waarom wil iemand in godesnaam met het woord PULSE op zijn rug rondlopen? En dat je zoiets aanschaft omdat je totaal van smaak gespeend bent, soit, - maar welke ontwerper verzint zoiets, hoe haalt zo een iemand dat in zijn of haar hoofd? Is er iemand die bedenkt dat er wellicht iets vitaals schuilt in het woord PULSE en dat het het daarom wel goed zal doen op de rug van een dames-T-shirt? Zou het vanwege het Engels zijn, zou de gedachte zijn dat een vitaal klinkend Engels woord op het rugpand de potentiële koper tot aanschaffen verleiden zal? –Bijna negen uur: het is tijd om me naar de filmzaal te begeven. Op naar Winter’s Bone.

Halfbakken overpeinzing (te veel vrije tijd)

Het meest in het oog springende verschil tussen het oude en het nieuwe testament is de compleet andere benadering van het thema vergelding. Oog om oog, tand om tand, zegt het oude testament, terwijl in het nieuwe testament de andere wang wordt toegekeerd. Je kunt zeggen, dat is voortschrijdende morele verfijning die van zachtmoedigheid getuigt en wellicht te danken is aan diep inzicht in de aard der dingen. Maar als je kwaadwillend bent, kun je er evengoed een soort van hovaardigheid in zien, van minachting en neerbuigendheid: wie ben jij met armoedige, barbaarse geweld?

Brotherhood

Als ik een twitteraccount hebben zou, dan twitterde ik over Brotherhood: Brotherhood: Brokeback Mountain meets American History X. (Ik check via google of daar nog meer mensen op gekomen zijn: jawel dus.) (Eerst kom ik met een zeer treffende en tamelijk flashy typering van een film en vervolgens blijk ik ook nog te beschikken over een scherp statistisch inzicht, -ik mag mijzelf dus twee veren in de reet steken.)

Sabotage

Vorige week samen met een vriend –heel kinderachtig, maar verdomd leuk – een kunstwerk gesaboteerd. We waren in het Stedelijk in Amsterdam en daar heb je nu een kleine witte zaal waar mensen tegen de muur mogen gaan staan, zodat beambten van het Stedelijk hen de maat kunnen nemen. Ze zetten een streepje boven je hoofd en vragen je om je voornaam, die ze vergezeld van de datum op de muur schrijven. Dat is het makkelijke van moderne kunst, het hoeft soms niet veel meer dan een idee of initiatief te zijn. Iedereen in de zaal deed gretig mee, het gevoel deel te mogen uitmaken van een kunstwerk spreekt sterk tot de verbeelding. Ook A. en ik lieten ons aldus vereeuwigen. Later evenwel, toen we in de caféruimte een cappuccino dronken en een beetje lol zaten te trappen, bedachten we dat we ook een hilarische fopnaam hadden kunnen opgeven. “Ik ga terug zo dadelijk,” zei ik. “Ik ga me nog een keer laten opmeten.” “Hoe ga je je noemen?” “Ik ga me Ik Zie Kut noemen.” “Ja hallo, daar trapt never nooit iemand in hoor.” “Wel als ik het heel snel zeg en voor een alternatieve spelling zorg. Wat dacht je van Xikut? Klinkt dat niet heel arty farty?” “Als jij het doet, doe ik het ook. Noem ik me Ik Zie Niks.” “Cool, kun je een palindroom van maken: Xinix.” Enfin, wij omstebeurt terug naar de streepjeszetter. Het was een verse die ons dus niet herkende, en die zonder enige argwaan Xikut, 1 september 2010 op de muur kalligrafeerde. En even daarna Xieniks, 1 september 2010. (A. had second thoughts over de palindroomspelling gekregen.)

Nieuw dieet met afvalgarantie:

Je mag alleen dingen eten die je niet lust.

Constatering

In crèmekleurige Mini Coopers rijden dikwijls blonde mutsen.