zaterdag 19 maart 2016

A part of Debussy

Iets voor half negen werd ik wakker vanochtend. De radiowekker speelde Debussy en ik dacht wat klinkt dat bekend is dat misschien Third Eye Open: The String Tribute to Tool maar nee het was dus Debussy. String quartet in G minor op.10 met als vingerwijzing voor de musici: Assez vif et bien rythmé.Toch frappant die gelijkenis… Luister maar es naar You are a part of me van Tool.

donderdag 10 maart 2016

Deafheaven in Paradiso

Hoewel er weinig tot niets aan te merken was op ’t concert van #Deafheaven in #Paradiso , was het plezier dat ik eraan beleefde beperkter dan ik vooraf verwacht had: het is de leeftijd zullen we maar denken. De band speelde New Bermuda integraal. Een kekke krijs waarna het afgebeten gescandeerde Where has my passion gone? en zo door tot aan Gifts for the earth, met halverwege Baby Blue, zowel op de plaat als tijdens het optreden het hoogtepunt. Drie minuten spanningsopbouw en dan de ontlading; en verderop tempowisseling; log basritme, zwoegend als een op gang komende stoomtrein; getergde vocals : “God had sent my calamity into a deep space from which not even in dreams, could I ever imagine my escape.” Het laatste woord afgeknepen. Lekker hoor. Afijn, na Gifts for het earth gespeeld te hebben gaat de band af. Dat wil zeggen: van het podium en achter de coulissen – niet naar de wc, hoewel, al met al duurde het toch zo’n tien minuten voor ze weer opkwamen, dus wie weet. Zanger George Dinges kondigde Two more songs aan, te beginnen met Sunbather. Dat deed hij consequent, de naam van het liedje aankondigen. Verder was hij nogal aanwezig zeg maar, een blikvanger, een prima donna, hij is lichamelijk zeer in de weer, deint mee op de drumritmes, hij dirigeert, hij plukt noten uit de lucht, hij is nogal intens, gaat op in de muziek, valt ermee samen, heeft een kek strak pakkie aan en een modieus kapsel, eigenlijk gewoon heel cool… Na Sunbather nog Dreamhouse, waarmee de toegift besloten wordt. Geen The pecan tree tot mijn teleurstelling want dat is toch mijn favoriete stuk. De lichten gingen aan; het moest nog tien uur worden. Vroeg afgelopen! Op mijn hotelkamer nog een staartje Chelsea – PSG meegepikt.

zaterdag 5 maart 2016

Crossing Border 2005

Waarom ik dat zouteloze stuk over zoiets onbenulligs als “grootsteeds-literair uitgaan” las vanmiddag aan de leestafel van het horeca-etablissement, nou misschien wel om op deze quote van Tommy Wieringa te stuiten: “Er kwamen mensen die weergaloze podiumteksten maakten.” Het was een beangstigende, louterende ervan zegt de schrijver (Hij heeft het over zijn optredens tijdens de Palabras-avonden, red.): "Later op Crossing Border moest ik eens optreden voor een volle zaal die eigenlijk op een compleet andere act stond te wachten. Daar merkte ik dat ik het onwillige publiek enigszins kon dresseren, de ervaring van verloren tijd kon omzetten in die van een goed optreden. Het geluksgevoel was ongelooflijk. (…)” Ik stond destijds in die zaal, met mijn toenmalige alderliefste, en noch ik noch alderliefste noch iemand anders in onze nabijheid liet zich dresseren door dat zalvende politiek correcte geleuter van Tommy Wieringa. We lieten het gelaten over ons heen komen, wachtende op Van Der Graaf Generator. Ik meen me zelfs te herinneren dat TW zich geringschattend uitliet over VDGG, vast om ons te dresseren. Ach hij kende VDGG niet eens. Maar toen ie eindelijk was opgeflikkerd, betrad daar een echte schrijver het podium, Michel Faber die de band inleid met een prachtige lofrede. En toen VDGG die iedereen van zijn sokken blies, wat een concert was dat!