Stand in the river...

Twaalf was ik en aan het strand bij het Gat zong ik het refreintje van Stand and deliver, een liedje van de in die tijd populaire Adam and the Ants. JC, die twee ouder was dan ik en die net als die andere JC (ik bedoel Johan Cruijff, hoewel die andere JC, Jezus Christus, die kon er ook wat van) altijd alles beter wist, kwam erbij staan en corrigeerde mij. “Dat slaat helemaal nergens op, wat jij zingt.” “O nee, wat moet het dan zijn?” JC, met twee jaar Engels op LTS B-niveau in zijn bagage, maande ons tot stilte. Hij name een pose aan en zong: “Stand in the River. What do you look like?” “Nee, man,” zei ik nog, “dat is volslagen belachelijk. Het is Stand and deliver. Your money of your life. Het gaat over een overval!” Maar in discussie gaan met JC, dat was net als met die andere JC (en die andere andere JC) onbegonnen werk. Mijn vriendjes en ik, wij gingen zwemmen.

Kerstboodschappen op woensdagmiddag in een stad waar de sneeuw etc

Kerstboodschappen op woensdagmiddag in een stad waar sneeuw ligt opgehoopt en op de parkeerterreinen tot ijs is geplet. Het parkeerterrein bij de AH dermate vol dat ik mijn moeder afzet en zelf naar de andere kant van de stad rij om te parkeren. De bakker, de banketbakker – waar een mevrouw met een hoedje op een scene schopt – en de AH, die uitpuilt. Mensen, wat een mensen, en de vegetarische taartjes uitverkocht, godnondeju. Aan het eind van de middag nog net een parkeerplaatsje gevonden bij het winkelcentrum waar mijn moeder deeltjes dode dieren koopt. Terwijl zij naar de slager is, sta ik buiten met de rug naar de afhaalchinees een sigaret te roken en beleef een geluksmoment. Daar is helemaal niets en tegelijk alles voor nodig: het uitzicht op de gerenoveerde flats aan de andere kant van de weg, het Turkse jochie dat zonnebloemolie gekocht heeft en vrolijk teruggroet en natuurlijk de sigaret.

muziek!

Sjors Takovietsj,
Zing es un liedje voor mij.

Sjors Takovietsj,
Zing es un liedje voor mij.

Merrie Poppins

Mijn moeder en ik, wij kaarten. Op de achtergrond de tv. Er wordt een nieuwe Mary Poppins gekozen. Lekker interessant. Twee meiden gaan in de sing off. De sing off, jawel. Die verliest wil ik wel troosten zeg ik tegen mijn moeder, maakt niet uit welke. Gij ja, zegt mijn moeder. Hand in hand zingen die meiden. Pia Douwes kijkt ademloos toe dan wel faket een orgasme. Liedje uit. Ondertussen gaat mijn moeder uit en zit ik met schoppenvrouw in mijn knuist. Fuck. Dan begint Willem Nijholt te preken. Zeverdezeverdezever, de kleinste valt af kortom. Frits – ik weet zijn naam effe niet – of toch: Sissink (of iets) resumeert: We begonnen de avond met negen Mary’s, nu zijn het er nog acht. Wat zeg-tie nou, zegt mijn moeder, we begonnen met negen merries??! Alle Mary’s nog eens zingen en dan die weg moet alvast de kleren uit, dat ik haar troosten kan; verdomd, het gebeurt nog ook.

In Utrecht

Utrecht, 12 december 2009
Springhaver

Straks Das Weisse Band. Daarnet stad, binnenstad; mensen, heel veel mensen… never thought that death etc. Mensen in allerlei soorten en maten… lachend en pratend en kauwend en consumerend en pratend met consumptie… Veel vrouwen en meisjes ook met wie ik het zou willen doen… Verdomd weinig mannen met wie ik het zou willen doen. Ze zijn me niet opgevallen, althans. Ik zou er eens op moeten letten.
Ontdekte, herontdekte, de Hardebollenstraat nadat ik bij Plato geweest was in de Voorstraat. Wist niet dat dat straatje zo centraal in de binnenstad gelegen was. Meende me juist te herinneren dat het achteraf lag. Hoe dan ook, nieuwsgierigheidshalve toch even straatje doorgelopen. Een raam of tien hooguit met veelal exotische oude rotten in het vak.
Ook in nieuw onderkomen van Boudisque geweest. Alleen maar klassiek gekocht, waaronder Metamorfosen van Richard Strauss en het Stabat Mater van Pergolesi, strijkkwartetten ook van Schubert en iets van Arvo Part.
….de dame naast me is, zo meldt ze haar gesprekspartner, “best wel tegen fusies…”
Vanochtend na boodschappen en koffie met moeder Zoete Mond van Thomas Rosenboom uitgelezen. Hoewel ik me ergens halverwege het boek meende te storen aan het kluchtige dat ik een te nadrukkelijk kenmerk van Rosenbooms romankunst vond worden – of dat dacht ik dus – concludeerde ik ten slotte, én ontroerd zowaar door het laatste hoofdstuk, dat het andermaal een meesterlijk boek betrof.
En dan over een paar minuten wellicht een meesterlijke film… Wat een mooi leven heb ik toch!

Die reclamespotjes maken mij toch zo geil...

Het is een trend in de reclamespotjes op de radio. Eerst had je (en heb je nog steeds) die temerige juffrouw van Ziggo die heel invoelend en vertrouwenwekkend en geruststellend en pamperend en sussend een alles-in-één pakket aan de man wil brengen – helaas in plaats van haar zelf, want ze klinkt heel erg geil – en nu is er ook zo’n lieve zachte inlevende & meedenkende knul die voor de Rabobank iets heeft ingesproken. Het obligate verkooppraatje met tot slot uiteraard: “De waarde van uw beleggingen kan fluctueren. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.” Hoe dat uit zijn mond komt, als vloeibare honing, als valeriaan vooral ook. Ik ga er geen Rabo Extra Ledenobligaties van kopen. Maar telkens als ik het spotje hoor wel sterk het verlangen die gozer eens ijselijk in de kont te neuken.