Still life

In het jaar 1989, mijn jaar van splendid isolation, stelde ik mij soms voor, bijvoorbeeld als ik naar de bibliotheek ging in de stad, dat ik J.V. zou tegenkomen. Op de voetbalvereniging die ik toen allang verlaten had was J.V. ongeveer de enige die geen domme boer was. Ik had weleens een gesprek met hem. Welaan, ik stelde me voor dat ik hem zou tegenkomen en dat hij dan zeggen zou, Hé G! Dat is een poos geleden..! Hoe is het met jou? Het antwoord dat ik voor die gelegenheid, die zich overigens nooit voordeed, had voorbereid, luidde: “Ach, still alive in still life.” Daar moest ik aan denken daarnet, toen ik onder de douche stond en naar Still life van Suede luisterde, an old favorite. Dat zwelgt en zwelt en pakt uit etc. Groots en meeslepend, schaamteloos uitbundig en van dik hout zaagt men planken (maar ik zwelg mee). Ik liet het indertijd aan JvdK horen, absoluut gehoor en liefhebber van klassieke muziek, en hij noemde de orkestrale climax honend “filmmuziek”. Terwijl ik dit tik The days were golden van Sunny Day Real Estate op de achtergrond. “The words just crawl.” IJler en ijler die falset tot ie oplost in het luchtledige. In wat voor periode zat ik toen in mijn leven, toen ik die plaat kocht? Eind jaren negentig, begin tweeduizend? Wat voor limbo was dat? Dit is de laatste dag van mijn vakantie. Morgen zal ik weer een klein radertje in het grote raderwerk zijn. Just some flesh caught in this big broken machine.