De Rode Dame

Dinsdag 3 september 2013 bezocht ik het Noordbrabants museum in Den Bosch. Ik maakte enige notities. Vlak voordat ik vertrok, tekende ik op:

“…Er was nog een vrouw die ik erg sexy vond. Boven in het Stedelijk. Geverfd rood, knap, stalbenen. Achter in de veertig. Vriendin, blond, ook best lekker. De roodharige wist dat ik naar haar keek want telkens als ik keek lachte ze. Ik had een gokje moeten wagen…”

De woensdag erop zit ik in een café in Wageningen en schrijf ik in datzelfde mollenvelletje dit:

Maar nu komt het..! Lees laatste stukje van gister nog maar es door…
Dat laatste stukje had ik geschreven in de ruimte met de kluisjes… En ik had mijn kont nog niet gekeerd of wie zie ik daar helemaal in haar uppie..? De Rode Dame. Ik wilde weglopen zoals meestal in een dergelijke situatie (hoewel, ik word iets brutaler naarmate ik ouder word, als het bijna te laat is, enfin) maar was meteen teleurgesteld in mezelf dát ik wilde weglopen, dus ik vermande me, zei bij wijze van spreken fuck it, keerde terug op mijn schreden en sprak de Rode Dame aan, die nu een catalogus stond door te bladeren op de plek waar ik zojuist nog die aan haar gewijde regels schreef.
“Mag ik u een vreemde vraag stellen?”
Let op dat u.
Ze kijkt me quasi in verwarring gebracht aan en zegt: “Ja..?”
“Bent u nog vrijgezel?”
Nog meer verwarring. Ze bladert werktuigelijk in de catalogus en kijkt me dan weer aan. Op dat moment zie ik enigszins tot mijn schrik dat ze eerder begin 50 is dan eind veertig, nochtans fuckable. Ze kijkt me aan dus, en zegt: “Wat is dat nou voor vraag..? Waarom vraag je dat? ”
“Ik vind u een mooie vrouw.”
Ze fleurt op en wordt iets toegeeflijker. Heeft ze natuurlijk in geen eeuwen meer gehoord, dat iemand haar mooi noemt. “Zie je wel. Zo vreemd is die vraag niet eens..!” zegt ze.
Moedigt ze me aan of stelt ze me gerust?
“Maar nu heb ik nog steeds geen antwoord,” dring ik aan, een beetje halfslachtig. Ik bedoel, wat wil ik nu eigenlijk van haar? Ja, haar in de kut en de kont neuken. Dat spreekt. En alles in het nette uiteraard en heel respectvol. Maar voor het overige..?
“Wat zal ik zeggen..? Er is wel én niet een man…”
“Okay…”
Nou krijg ik toch sterk het gevoel dat ik me vergist heb. Ze zal het best fijn gevonden hebben dat ik naar haar keek, maar omdat ik daar haar ijdelheid mee streelde, niet omdat ze in mij geïnteresseerd was.
“Maar jij bent wel vrijgezel hè?”
Let ook op dat jij.
“Ja…” zeg ik. Een kort moment overweeg ik nog haar mijn e-mailadres te geven, wie weet speelt ze gewoon hard to get en is ze straks als een dweil in bed, maar het is alsof die overweging pas gestalte krijgt in mijn hoofd wanneer de beslissing om af te druipen al genomen is, en om dan wéér op mijn schreden terug te keren… Een triootje met haar blonde vriendin, die iets jonger leek en slanker ook, zou helemaal de bom zijn geweest, waar was die eigenlijk gebleven? En waarom had ik dat bleke meisje met dat artistieke kapsel, hoornen brilletje en malle tattoo op haar onderarm niet aangesproken? Misschien moet ik toch eens bij Theo Kars in de leer…