Waal I

Vanochtend langs de Waal gewandeld. De zon achter de wolken, een begin van herfst in de lucht. Groen blauw, groen blauw, dat is wat je ziet, in vier licht golvende banen: het groen van de oever, het blauw van de rivier, het groen van de oever aan de overkant en het blauw van de lucht daarboven. Wijdser, romantischer en mooier dan in die saaie, aangeharkte foto van Andreas Gursky met dat grijze fiestpad op de voorgrond. Ik nam nog een stuk stad mee en zag, naarmate ik de kronkels van de singel volgde, de stompe kerktoren steeds vanuit een andere hoek opduiken achter de gevels van de huizen aan de gracht. Statig en stil, als in de atmosfeer gestold. Dat klinkt wellicht hoogdravend en ridicuul maar ach. Straks lig ik nog een uur op mijn luie nest en lees ik verder in het mooie boek van Calasso die prachtig over schilderkunst schrijft. Ik begrijp –nog steeds op een soort van subliminaal niveau: ik ben en blijf een ongeschoolde onwetende- nu bijvoorbeeld veel meer van Ingres, wiens schilderijen ik overigens afgelopen april in ’t Louvre met veel genoegen en belangstelling bewonderd heb. Mooie bruuske zinnen ook: “De schilderkunst had eeuwenlang bestaan zonder zich geroepen te voelen een omgewoeld bed af te beelden.” “Delacroix had het nadeel dat hij niet alleen een schilder was, maar een geval.”