Boekenkast

Tegenwoordig openen ze het boekenkatern van de Volkskrant met een inspectie van iemands boekenkast. Dit keer is het de beurt aan Mai Spijkers die rijk is geworden met Vijftig tinten grijs. Ergens halverwege het interviewtje staat: “Maar hij is ook een zenuwenlijder die paranoia is dat ie iets over het hoofd heeft gezien in die vijver waar al zo veel hengels in liggen.” In de literaire bijlage van de kwaliteitskrant is dus iemand paranoia. Nou vraag ik me af: a. zou die gladdekker van een Mai Spijkers het misschien zo geformuleerd hebben waarop Daan Dijksman het klakkeloos overgenomen heeft? b. heeft die Daan Dijksman die dat stukje getikt heeft geen redacteur om hem op zijn vingers te tikken? c. of ben ik nou gek(-te) en kan men paranoia zijn in plaats van paranoïde? Maar dan moet je toch ook schizofrenie kunnen zijn en waanzin en psychose?

Boekenweek

Ik ben zo lamlendig als iets heel lamlendigs. Vanmiddag heb ik koffie gedronken met een vriendin en daarna zijn we naar de boekwinkel gegaan om een boek te kopen. Die boekenweekgeschenkboekjes zijn negen van de tien keer zonde van je tijd – toch wil ik het hebbe. Dan sta ik in zo’n boekwinkel en er is niet een roman die ik kopen wil. Geen zin in vertalingen. Geen zin in al die Nederlandse halftalenten. In de Volkskrant kreeg Jan van Aken vijf sterren voor zijn nieuwe roman, maar die recensie las ik met argwaan. Want geschreven door Bert Wagendorp die nooit recensies schrijft of het moet over een roman van Jan van Aken zijn, daarvoor maakt hij graag een uitzondering. Is dat een vriend van hem of zo? Ik hoor/ lees nooit wat van Jan van Aken. Dat ik hem ken, komt exclusief door Bert Wagendorp. En misschien schrijft Jan van Aken wel heel verdienstelijke historische romans, wie weet, maar ik vind het toch een te groot risico. Uiteindelijk maar Winter Journal van Paul Auster gekocht. En ondanks Engelstalig toch boekenweekgeschenkdingetje gehad.

Grieperdepiep

Ik heb grieperdepiep. Mijn lichaam doet rillerderil. Nu de ergste hoofdpijn achter de rug is, lukt het me om een paar woorden te tikken. Motivatie daar schort het aan evenwel, en ook de inspiratie laat het afweten, om nog maar te zwijgen van de overtuiging want ook daaraan ontbreekt het ten enenmale. Ik ben begonnen met lezen in Onbewaakt Ogenblik. Met wat goede wil is het sympathiek te noemen, maar daar is alles mee gezegd. Gekocht dat boek omdat er een “essay” over Modiano in staat, bon, dat heb ik al uit. Ik ga naar Parijs volgende maand. Stel ik loop Patrick Modiano tegen het lijf in een café of zo, wat zal ik dan tegen hem zeggen? “Monsieur, vous êtes Patrick Modiano, n’est-ce pas? Je suis un grand admirateur de vous. J’ai lu presque tous vos livres en Français. C’était merveilleux ! Merci à vous. » Maar wellicht herinnert hij zich het Vlaams uit zijn kindertijd en kan ik hem gewoon in het Nederlands aanspreken….

De liefde

Een vriendin gaf mij het blad De Liefde te leen. Achterop staan de volgende aanbevelingen. ‘“Ik denk dat ik mijn vrouw de deur uitdoe en alleen nog maar De liefde lees.” Ronald Giphart, schrijver. “Een blad over de liefde? Dat lijkt me de beste uitvinding sinds het wiel.” Peter Buwalda, schrijver.’ Daar zakt je broek toch van af? Halina Reijn staat met haar dikke kont in een doorschijnende onderbroek met verder niets aan op hoge hakken in een soort van Franse tuin, foto in zwart-wit, heel artistiek. Ze wil getemd worden door een bankdirecteur of zo.

Een kopje koffie

Niet zelden, zeg maar gerust behoorlijk vaak, drink ik op zaterdagmiddag na mijn zwemtraining een warme chocolademelk gevolgd door een koffie in dit of dat café. Ik lees dan meestal de boekenbijlage van de Volkskrant, krabbel wat in mijn mollenvel, heel jofel allemaal. Maar dan komt het moment dat ik mijn warme choco op heb en een koffie wil bestellen. “Mag ik een koffie?” vind ik niet kunnen, ik heb immers al iets gedronken. Maar “Mag ik nog een koffie?” vind ik eveneens merkwaardig, want het is de eerste koffie die ik bestel. Als je in Frankrijk zin hebt in een tweede bakkie, vraag je om “un autre café.” Ook zoiets. Alsof die eerste niet goed genoeg was…

powwutrie in proos

Onaf proza gedicht dat behalve door zijn openlijk beleden onafheid opvalt door zijn ontstellend lange piemel die nochtans niets van de inhoud blootgeeft (tenzij door een Freudiaanse verspreking)

Masturberen is goed voor een mensaap. Vooral in mijn jonge jaren heb ik heel wat af gemasturbeerd. Ik weet nog goed dat ik in 1993 (of was ’94?) in Nader tot u (of was het in Op weg naar het einde?) las dat Gerard Reve zich op een dag zeven keren had afgerukt en dat ik dacht, dat kan ik ook – en ik kon het ook! Toegegeven: aan de zesde en zevende keer beleefde ik nauwelijks nog plezier, maar een prestatie was het, en dat telt. Zo heb ik toch nog iets gepresteerd in mijn leven.

Synoniem voor prestatie of presteren.