Daarnet Hemingway and Gellhorn gezien, een film die uit louter clichés bestaat en bovendien veel te lang is.
Een man bij de pisbakken sprak met een man naast hem. Ik kwam tussen de beide mannen in staan en ving op dat de man rechts van me –Rotterdamse tongval– in een zaal had gezeten met slechts twee bezoekers. O ja, zei ik. Bij welke film? Dat wist hij niet meer, hij had er al dertien gezien. Hij kwam elk jaar hiernaartoe, hij nam er speciaal vakantie voor op. Tenminste tot voor kort, nu hoefde dat niet meer want hij was ontslagen. Mooi hoor vond hij dat al die films. D’r zat wel eens een mindere film tussen, maar dat hou je toch. Jammer alleen dat er nooit iemand met hem mee wilde. Maar dat weerhield hem niet ieder jaar weer naar Vlissingen te komen, dan ging ie maar alleen. Ik zei maar niet te veel terug: voor je het weet heb je er een vriend bij.
En ik liep ook nog bijna door een glazen deur heen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten