Brumes et pluies

Onder een leigrijze hemel lijkt de stad zich van een andere kant te tonen. Aan een cafétafel bij het raam kijk ik op de kerk uit en op de omringende panden aan het plein. Voor een groot deel opgetrokken tijdens de oorlog in donkere baksteen, kenmerkend voor de Delftse stijl. Later loop ik via de Boterstraat en de Herenstraat naar Bowlespark, sta een moment stil en kijk met de bocht mee in het verlengde van de straat, aan het eind waarvan de appartemententorens verrijzen. Er heerst een onwerkelijke stilte, alsof het potdichte hemelgewelf de geluiden dempt. De weinige mensen die je op straat ziet, schijnen bij het decor te horen, waar je doorheen loopt. Ik paai een kraai met een stukje brood en probeer in zijn blikveld te blijven zodat hij zich mijn gezicht kan inprenten en weten dat hij van mij niets te vrezen heeft en niet hoeft op te vliegen als hij me weerziet. In de tuin achter de Casteelse Poort, waar het bamboe hoog staat opgeschoten, stop ik de zaadjes in de grond, die ik eerder in de Boterstraat van een witte stokroos heb afgegrist, en zet er een stokje bij. Als het begint te miezeren, rook ik een sigaret in een overwelfde doorgang, en staar naar de bomen en het flatgebouw op de achtergrond. Ik word gegroet door een oude mevrouw met een boodschappentas.