Parkzicht

Naarmate je ouder wordt, lijkt de stad waar je loopt te krimpen. Sowieso: als kind moest je twee stappen zetten tegen nu een, maar ik heb het niet uitsluitend over de oppervlakte. De plekken worden vertrouwder en verliezen iets van hun oorspronkelijke betovering. Dat daar een nieuwe, zeg een soort van afstandelijke betovering voor in de plaats komen kan, ervoer ik hedenochtend toen ik langs het leegstaande pand van Juffrouw Tok wandelde. Een binnenbrand heeft het een maand of twee geleden onbruikbaar gemaakt. Maar ook aan de buitenkant is het gebouw door de brand en het blussen van de brandweer aangetast. Plamuur is afgebladderd en het is alsof zo op het gebouw het verleden is komen bloot te liggen. De hemeltergende banaliteit van een kipkluifrestaurant is van het gebouw afgeschraapt en in zijn aandoenlijke naaktheid hint het weer naar die tijd dat er een heus restaurant met Franse keuken in het pand huisde, gezien het uitzicht op het park heel toepasselijk Parkzicht genaamd. Het is zeer wel mogelijk dat Parkzicht indertijd een middelmatig restaurant was, voor een restaurant met exquise gerechten ontbreekt in een kleine arbeideristische provinciestad namelijk ten enenmale het publiek, maar dat is kennis waarover ik als kind niet beschikte. Ik zal er een of twee keer met mijn ouders of met alleen mijn moeder gegeten hebben, voordat het van eigenaar veranderde en het uitgebaat werd door een Italiaanse pizzabakker, en veel weet ik daar niet meer van, maar het is zo verleidelijk om je chique afstandelijke obers voor te stellen en live pianomuziek op de achtergrond. Zoals zo vaak lukt het mij niet precies te zeggen wat ik zeggen wil.