maandag 6 juni 2011

Tonio

Las op de wc Marja Pruis d’r recensie van Tonio: een requiemroman. “In zoverre Tonio een roman wil zijn, inclusief de speurtocht naar een ‘missing link’ in de persoon van een meisje op wie Tonio misschien wel verliefd was en een uitgestelde hypotheose, waarvoor Van Der Heijden de hele literaire fanfare uit de kast trekt, treft mij, en ik zeg dit met de uiterste prudentie, het boek als iets obsceens.” Een anakoloet van jewelste, en dat met de uiterste prudentie. Hebben ze geen redactie daar bij de Groene?
Vorig jaar zomer heb ik een bundel dagboekaantekeningen van Adrie van der Heijden gelezen, saai grotendeels, zeker de aantekeningen gemaakt tijdens de gezinsvakanties in Zuid Frankrijk. Toch was er iets wat me in die aantekeningen ontroerde: de kleine Tonio van wie ik meteen begreep dat het een lieve zachte jongen was. Als hij met zijn hengeltje vissen ging en zijn vader hem vanachter zijn schrijfmachine goede vangst toewenste, beantwoordde hij dat met “goede typ!” Hij wilde ook de vissen geen pijn doen met het haakje, als ik het me juist herinner.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten