Stukjes schrijven

Het voornemen om dan toch maar minstens een keer per week een stukje te schrijven. Als het met verhalen of dingen van (nog) langere adem niet lukt, wegens tijdgebrek, wegens talentgebrek, wegens wat dan ook, dan tenminste een stukje. Om een vorm te vinden, om me tot schrijven te dwingen. Een keer per week. Of een keer per twee weken. Een keer per maand. En waarover in Godsnaam? Over de muur waar ik naar staar als ik nadat ik koffie gedronken heb bij Hotel de Wereld een sigaretje rook en over dit stukje mijmer? Als ik niets weet om over te schrijven of gewoon de overtuiging mis – want dat is het natuurlijk, er is immers altijd wel iets om over te schrijven – vlucht ik algauw in leesgedrag. Goeie literatuur lezen is nuttiger dan zelf zinloos en op niks af dingen op te schrijven. Lezen is nooit verloren tijd. Lezen is zelfontplooiing. Maar dan opnieuw: waarom zou een mens zich in Godsnaam willen ontplooien? Dan weet je dingen en heb je smaak: wat dan nog? Als het je bedoeling is gelukkig te worden in dit leven, zul je met zelfontplooiing niet ver komen. Zelfontplooiing is ijdelheid, is egoïsme, net als schrijven dat is of n’importe wat voor persoonlijke doelen nastreven. Zoals toegeven aan een verslaving aan seks of roesmiddelen instant behoeftebevrediging is, symptoombestrijding tegen de steeds maar weer drukkende last van het Zijn, zo is studie en zelfontplooiing uitgestelde behoeftebevrediging onder het mom van zingeving, behoeftebevrediging of behoefteomzeiling op de lange termijn. Afgelopen donderdagavond vergat een Turkse mevrouw in een scootmobiel haar boodschappen mee te nemen aan de kassa van AH. Ik liep haar na en overhandigde haar de vergeten kukident en broccoli. Zij bedankte mij heel vriendelijk.