NEDS

Eindelijk, eindelijk! Vanmiddag voor het eerst in mijn leven helemaal alleen in een bioscoopzaal gezeten, zelfs anderhalve man en een paardenkop waren thuisgebleven. Of ik nog een inleiding bliefde, nou nee, doe het licht maar uit en zet de tijdmachine maar aan, terug naar de jaren zeventig in Glasgow. Tijdens het begin van de film ben ik sceptisch. Sociaal determinisme, denk ik, ga ik daar wel wat aan vinden? Nou ja, ik verveel me niet met de film, dat is al iets. Ik betrap me op de gedachte dat ik de casting van de meisjes goed vind: zo ze al op enige schoonheid te betrappen zijn, dan danken ze die aan hun jeugd, maar ze zijn toch voornamelijk arbeideristisch lelijk, die vriendin van John heeft dan ook nog zo’n vieze grote dikke moedervlek op haar dij, vies en stiekem toch een beetje geil. Geestig aan de film is dat ie, hoewel een typisch toonbeeld van sociaal realisme dat de Britse filmindustrie zo hoog in het vaandel schijnt te hebben (ik doe ook maar net of ik er verstand van heb), van onwaarschijnlijkheden aan elkaar hangt. Marcus est in horto – en niemand in de klas behalve John die weet waar Marcus uithangt. Dat waren lui die voor het derde jaar Latijn hadden. Ik heb nooit Latijn gehad op school, maar mooi dat ik “In de tuin! In de tuin!” zat te roepen. Dat kon ik doen, ik zat toch alleen in de zaal. Jezus die van het kruis komt voor een robbertje stoeien, dat vind ik best geloofwaardig, wetende dat John iets de diep in de lijmzak gekeken heeft; maar dat hij nadat door vier man genadeloos in elkaar geslagen is, met knuppels op zijn hoofd gemept en al, een poosje later gewoon weer zonder een schrammetje tussen de onbenullen in de schoolbanken plaatsnemen kan, dat vind ik dan weer wel opmerkelijk. Leuk was wel weer dat er op de muur achter zijn naam Wanker gekalkt was en dat je hem in een volgende scene tussen de pornoblaadjes in slaap zag vallen. Film had wat korter gekund wat mij betreft, en het schortte echt aan een paar blote tieten.