Going nowhere

In jezelf praten, luid en wel, als je een ommetje maakt, en dan ingehaald worden door een fietser die je kent en die je groet, hee Geer, en aan wiens stem je horen kunt dat ie je gehoord heeft: het blijft gênant. “Hee hallo!” antwoord ik met luider stemme en met iets van ironie. En ondanks de gêne toch iets van hilariteit, lachen om mijn eigen bespottelijkheid, ben je vijfenveertig, loop je daar een beetje langs de weg in jezelf te mompelen, en dat lachen ook hard op. Dat lachen dan weer gevolgd door zuchten, zuchten om de nietigheid ervan, de volstrekte zinloosheid en doelloosheid van dat pappen-en-nat-houden-leventje van mij, met daarbij het besef dat het er niet beter op wordt naarmate je ouder wordt en wel slechter en meer van dat deprimerends. Ben gewoon toe aan een lekker wijf, da’s het hele ding. Ben gewoon zwaar toe aan een verdomd lekker wijf. (Maar wat is er verders nieuw?)