Dans le café...

Ik dool door een uitgestorven stad. Straatlantaarns die om de honderd meter een plas kil wit licht op het trottoir werpen. Ik ga een café binnen. Een ober achter de bar die een glas droog wrijft. Aan een tafel bij het raam op het binnenterras zit een zware oude man met een plastic tas op schoot naar het gebouw aan de overkant te kijken. Ik ga twee tafeltjes verderop zitten en heb heel even oogcontact met de man die mij aan een kennis van mijn vader doet denken, een Russische immigrant. De ober brengt mij een espresso die ik langzaam opdrink. De oude man blijft naar het gebouw aan de overkant kijken. Ik sta op en loop naar de telefoon achter in het café. Ik blader willekeurig door het telefoonboek en stuit op namen van mensen die ik gekend heb in wat een vorig leven lijkt te zijn; en als ik gericht zoek naar de namen van vroeger dan blijken die verdwenen. Ik loop terug naar mijn plaatsje bij het raam op het binnenterras. De ober staat over de oude man gebogen. De oude man beweegt niet meer.