Rendu au sol

Lezen is dikwijls een feest. Met je luie donder op je nest liggen stinken, zuigen op een flink stuk chocoladeletter en maar gaan met die ogen van links naar rechts. Als het boek in je knuisten dan ook nog De Droom van Baudelaire is, zit je helemaal gebakken. Wat een machtig boek! Niks geen academische exercitie maar puur literatureluur. Ik geef meteen toe, het boek vergt soms een inspanning, Calasso gaat niet bepaald op z’n hurken zitten, maar dan lees je een zin maar twee keer of je googlet een woord (theürgie, theologoumenon, hiërodule etc), daar krijg je geen uitslag van. Ondertussen word je meegenomen in de tijd van, in de droom van, in de literatuur van Baudelaire en maak je uitgebreid kennis met grote Franse schilders als Ingres, Degas en Manet. Manet die, zo las ik gotbetert met een Bommelse getrouwd is, in de Bommelse Sint Maarten nog wel, op een steenworp afstand van waar ik nog een tante heb wonen…! (Lekker boeiend.) En dan die laatste twee hoofdstukken, weer exclusief aan de literatuur gewijd, waarin al die laatnegentiende-eeuwse kopstukken voorbijkomen en hun juiste plaats krijgen toegewezen, en dat allemaal zo vanzelfsprekend en ontegenzeggelijk en raak. Flaubert, Proust, Rimbaud, De Lautréamont, Nietzsche, al die heerschappen van wie ik ongeletterde boer in dit leven de werken heb doorgeploegd en van hun genie heb geproefd, ze komen allemaal aan bod en worden in het zonnetje gezet. Wat zeg ik… In een stralende zon! Wat zeg ik… Dit boek is zelf een stralende zon! Hé Roberto Calasso… doe mij nog zo’n boek!