Somehow there must be more

Interference Patterns was een magistrale kick off. Van Der Graaf Generator anno nu: zelfde intensiteit, zelfde verwondering van mens versus schepping, maar dan in 4 minuten samengebald. Childhood is een hoogtepunt zondermeer in het oeuvre van de band, jammer dat een lastpost in het publiek –dat voor het merendeel bestond uit grijze witte mannen, al dan niet met buikje– Hammill uit zijn concentratie bracht. Flight, Plague: heerlijke mastodonten van songs. En vooral Plague is subliem, al miste ik toch de saxofoon/misthoorn van Jackson in dit vuurtorenlied. Gog was een heerlijke satanische toegift met een retenstrak drummende Evans en met Hammill in de rol van de gevallen engel die komt vertellen dat het werk er al op zit. Nog altijd coole shit.