Mijn Dochters en Ik

Ik ben een man van gewoontes. Zo lees ik als ik zaterdagsavonds thuis ben altijd de restaurantrecensie van Mac van Dinther in de Volkskrant op de wc. (Over eten lezen als je zit te poepen gaat heel goed, andersom is niet aan te bevelen.) Zijn huidige stukje heeft als titel Flexitarisch Feestje. Het restaurant dat in ogenschouw wordt genomen heeft een vijfgangen groentenmenu waarin vlees en vis nochtans niet geschuwd worden, bah. Als je een keer vegetarisch eten wilt, doe dat dan ook zonder vlees. Afijn, ik zat dus te poepen, het ging lekker vlot en terwijl ik dat stukkie van Mac van Dinther las, moest ik aan dat restaurant in Bergen NH denken, waar ik meer dan eens at en waar het zo fijn toeven was: Mijn Dochters en Ik. Hoewel het op internet nog een soort van spookbestaan leidt, met foutieve verwijzingen naar Bergen op Zoom en Bergen Limburg, is het allang ter ziele en dat is jammer. Het bestaat echter nog in mijn hoofd. Midden jaren negentig meer dan eens een zomers weekje toeven in Bergen en dan dat restaurant vinden, even buiten het dorp. Een restaurant met meer vegetarische dan vlees- en visgerechten. Een restaurant waar hippe en relaxte mensen aten. Een restaurant dat niet voor niets Mijn Dochters en Ik heette. Want de dochters deden de bediening. Een dochter vond ik nogal sexy en naar haar keek iets te vaak zodat ze het wel in de gaten had dat ik keek hoewel ik eigenlijk te verlegen was om te kijken. En ze leek het niet eens erg te vinden dat ik keek, al had ze tegelijkertijd iets ongenaakbaars. Maar zelfs als ze niet iets ongenaakbaars had gehad, had ik haar niet durven benaderen, want ik was daar niet erg sterk in midden jaren negentig, in mensen benaderen.