Repressieve tolerantie

Repressieve tolerantie, kent u dat begrip nog? Zelden werd hier een beter staaltje van gegeven dan gister bij Pauw en Witteman. Troela Terpstra aan tafel, die papzak van de Telegraaf, de journaliste die de antecedenten van Maxima had opgeduikeld toen Willem-Alexander voor het eerst in Zuid Amerika op vrijersvoeten was, een quasi-kritische neerlandicus en tussen Herman Pleij en Job Cohen ingeklemd Johanna zonder achternaam. Herman Pleij, doodmoe word ik van die man. Je kunt de tv niet aanzetten of hij zit weer overenthousiast en zogenaamd geestig dingen in een historische context te plaatsen. Dat hij met de stand van zijn ogen de hele tafel bij Pauw en Witteman kan overzien is hem niet genoeg. Als hij aan het woord is, moet hij ook zo nodig brede handgebaren maken, zodat Joanna met haar niemand-is-illegaal-shirtje helemaal in de verdrukking komt te zitten. Gelukkig heeft ze Job Cohen nog, de republikein, die haar te hulp schiet als die dikke Terpstra verontwaardigd reageert op Willempje Prik. Laat die kinderen toch! Zolang ze geen stenen gooien is het toch goed?