maandag 31 december 2012

Faust

Faust van Sokurov was samen met Inside van Zeki Demirkubuz mijn favoriete film van het Film bij de zee festival in Vlissingen. Gisteravond heb ik samen met A. de film nogmaals gezien in Wageningen bij Movie W. Ook voor de tweede maal een schitterende filmervaring, waarbij de min van het kleine scherm ruimschoots goedgemaakt wordt door de plus van de sprookjesachtige ambiance van het sympathieke filmhuis. Faust, c’est moi, zei Goethe ooit, want Goethe sprak een aardig woordje over de grens. Ik zeg het Goethe na. Ik ben hier, ik besta –waarom dat bestaan dan niet doorgronden? Het doorgronden van het bestaan, dat is toch de impliciete drijfveer voor een Künstler... Weten dat het been omhoog komt als je op de knie slaat, is niet genoeg voor Faust: hij wil op zoek naar de ziel van alles. Behalve dat wil ie graag van bil met een kek jong ding, neem het de man es kwalijk. En wat een seksscène levert dat op, die strakke slanke buik als van albast, die dot gouden schaamhaar, bijna tastbaar en tegelijkertijd zo etherisch. Het hoofd van Faust tussen de dijen van Margarete neigt richting vagina, alsof hij daar de steen der wijzen zal vinden, of toch iets van verlossing. Hoe-t-ie het doet die Sokurov, je moet het mij niet vragen, iets met verschillende lenzen en belichtingen, maar o wat een prachtige plaatjes levert het op. En die duivelse griezels die voor de gevallen Margarete komen, als weggelopen uit het werk van Jeroen Bosch… Cinema in optima forma! En heroïsch! Faust die zich van zijn Mauritius (in plaats van Mefistofeles) verlost en alleen verder trekt, de barre koude sneeuwvlakten tegemoet. Hij hoort de stem van Margarete: “Wohin?” Hij antwoordt optimistisch en vol goede moed: “Weiter! Immer weiter!”

Geen opmerkingen:

Een reactie posten