De rode loper

Sjonge jonge jonge. Wil ik een hoogst serieuze reactie plaatsen bij de recensie van De rode loper op De Contrabas, blijft dat ding nie plakken. “Uw reactie is geplaatst…” Ja mooi nie, er verschijnt niks. En als je er dan iets van zegt, ben je een semi-anonieme zeurder… Maar nevermind, doe ik die reactie hieronder zetten… Ik bedoel, ik zit zo’n stukkie niet voor de kat zijn (haar) kut (poes) te tikken:


Vier tijdsgeesten zelfs. Ik tel jaren zeventig, jaren tachtig, jaren negentig en jaren nultig. In dat laatste decennium bezondigt Rosenboom zich aan een anachronisme door Eddie de telefoon met Van de Week? te laten opnemen ook wanneer zijn vrouw belt of Lou, terwijl hij toch van allebei het nummer zou moeten herkennen en gewoon hoi zou kunnen zeggen of wah mottuh?

Rosenboom is een van de weinige Nederlandse auteurs van wie ik lees wat er uitkomt, maar dat krediet heeft hij verspeeld met De rode loper. Een matige roman rond een matig idee, niet erg overtuigend, niet zo heel erg geïnspireerd. Meer van hetzelfde ook, maar dan van beduidend mindere kwaliteit. En sentimenteel, op het larmoyante af soms. Als ik eraan toekom, tik ik er nog een stukje over voor mijn blog, het is ook zo wat om De Contrabas helemaal onder te kliederen.

Trouwens, Liliane, voordat je je stukje plaatst het nog eens kritisch doorlezen, dat voorkomt zinnen als:

“Het portret dat hij dit keer schetst van een stadje in een uithoek van het land waar minimaal twee inwoners streven naar het hoogst haalbare en zich man van de wereld waant, maar uiteindelijk kleine ondernemer blijft, is overtuigend, maar bovenal diep triest en tragikomisch.”

“Wat de mensen in Zevenaar gemeen hebben met de mensen in de stad is dat ze gezien willen worde.”

“De vraag uit wiens mond het dat meest geloofwaardig klinkt.”

Voor de rest vooral doorgaan;-)