Rijmplezier

Er staat een rij voor de kassa van het zwembad. Voor me een moeder met twee kleine meiden van een jaar of vijf. Het ene meisje draagt een zilverkleurige kerstversiering in het haar, het andere meisje heeft zo te horen net het rijmen ontdekt. Met pretoogjes, met steeds luider stem ook: “Huis… Thuis! Vlieg… Tieg!” Ze giechelt erom en het meisje met de kerstversiering in het haar giechelt met haar mee. Authorities however keep the pavements clean. Ik geef toe het is een ietwat abrupte overgang van het meisje met de rijmtic naar de claustrofobische (of claustrofilische!) poëzie van Weldon Kees, maar hee man, dat was wat er in me opkwam. Slave screams, but he’s glad to be chained to that wall. Het is een grimmige wereld.