Dikke onzin

Tijdens het schijten vanochtend het vraaggesprek met Leo Blokhuis in het Volkskrant Magazine gelezen. Boeiend! Zo ben ik te weten gekomen dat je Blokhuis wakker mag maken voor een verre reis “maar ook voor een warme maaltijd” en dat hij als “de sodemieter” zijn computer in veiligheid brengt als zijn huis in de brand staat want “daar staan veel gedigitaliseerde foto’s van vroeger op.” De beste beslissing die hij ooit genomen heeft is naar een concert van Prince te gaan ergens in de jaren negentig. Hij had van tevoren zo zijn godsdienstige bedenkingen bij de provocatieve artiest, maar de “man was fenomenaal” en Leo besefte toen dat ook Prince “past in al het goeds en moois dat God heeft geschapen.” Ja schepper de schep doet god en als het mooi is wat ie schept, mag daar best van genoten worden. Je hebt van die mensen die nooit aan een goed doel geven, behalve wanneer iemand in de familie aan een erge ziekte overlijdt, dan maken ze per jaar een tientje over aan de hartstichting of het KWF. Het is in die geest dat Leo Blokhuis af en toe veganistisch eet. Heel lang heeft hij dat “dikke onzin” gevonden. “Maar nu doet een van mijn kinderen het, dus ja, dan moet ik af en toe ook. En dan blijkt opeens dat je ook als veganist heel fatsoenlijk kunt eten.” Zulke teksten zijn bevorderlijk voor de afgang, een fijne bijkomstigheid, maar tijdens het lezen ervan kan ik niet helpen me af te vragen wat nu precies “dikke onzin” is, dik in de dertig zijn en dan tijdens een mal popconcert cognitieve dissonantie ervaren te wijten aan een armzalig geïndoctrineerd godsbegripje of het streven naar een betere wereld door met een verandering van je eetgedrag pijn en leed proberen uit te bannen? Zoals zo vaak is de vraag stellen hem beantwoorden.