De Grië

Twee sympathieke geaffecteerde ouwe homo’s die elke wijn hééérlijk vonden, dat was dankbaar werk voor de paardenstaart in onberispelijk zwart. Zalig hoe die broek om haar billen spande, het zou de hele avond een verrukking en een kwelling tegelijk zijn. Naast de bejaarde homo’s een happy family die aan gezinsuitbreiding deed, want mamabeer vertelde aan haar kinderen dat er een derde op komst was. Dochter- en zoonlief sprongen van hun stoel om om beurten mama een hug te geven; en papa, ook papa kreeg een hug. Dochter hoopte op een zusje; zoon hoopte op een broertje. Zoonlief, een jaar of negen misschien, vroeg hoe het toch zo kwam dat mama zwanger was. En dan vlak voor me, ook een gezinnetje, ietsje minder levendig maar genoeglijk. Well too do obviously, paps met zijn jeans en polo-tje, lekker casual, en zoon zo schattig blond, dat kon ie alleen van zijn moeder hebben, die, als ik ze achter een raam zou aantreffen, zondermeer op mijn klandizie zou mogen rekenen. De wijn die ik geschonken kreeg bij mijn schapenkaas was van Siciliaanse oorsprong en bevatte vier soorten druiven, zei het obertje. Vroeger schijnt het restaurant een ster te hebben gehad, maar die is intussen uitgedoofd. De pasta als hoofdgerecht is voorspelbaar. Maar ik zit daar lekker achter in het restaurant een wijntje te drinken en observantje te spelen. Zo maar vijf, zes vrouwen met wie ik werkelijk waar van alles zou willen doen. De homo’s zijn te oud – die moeten elkaar maar zien te vermaken. Net zoals ik op mijn hotelkamer straks mijzelf, dat is klip en klaar. Misschien wel met de paardenstaart op mijn netvlies. Ze spreekt accentloos Nederlands, ze zal wel niet van het eiland zijn. Ze schenkt me een Fairview nog wat dessertwijntje in en brengt me even daarna een parfait met een hoedje van chocolademousse, die, en niet alleen omwille van de woordspeling, inderdaad bijkans perfect is. Iedereen in het restaurant gedraagt zich beschaafd, ook ik, want ik houd mijn gedachten voor mezelf. For the time being.