Alcools

Vorige week was ik flaneur te Parijs. Ik flaneerde over de boulevard Saint-Germain ik ging een boekwinkel binnen ik zocht vond & kocht Alcools van Apollinaire. De bundel is mythisch, het eerste gedicht is weergaloos. Het heet Zone. Ik ben geen criticus of letterkundige of zo en mijn kennis van poëzie is beperkt. Maar laat ik beginnen met te zeggen dat Apollinaires beslissing om alle interpunctie achterwege te laten goed heel goed heeft uitgepakt. De verzen zijn ritmisch en rijmend en komen tot leven als je ze hard op zegt. Ze zijn geestig, een beetje provocerend soms, ze zijn ontroerend ook. Devotie en spotzucht vullen elkaar aan in plaats van elkaar uit te sluiten. Wat gebeurt er in het gedicht? Iemand –de dichter- wandelt door ruimte en tijd. De ruimte: Parijs. Maar ook Praag, Marseille, Koblenz, Amsterdam en zelfs Gouda. De tijd: verleden & heden; de kindertijd, de adolescentie, de volwassenheid. Ook de vele staten van het gemoed worden bezocht: begoocheling, devotie, geluk, hartzeer, verdriet, medelijden, verootmoediging. Veel verzen springen eruit en schreeuwen om geciteerd te worden. Zoals:C’est le Christ qui monte au ciel mieux que les aviateurs/Il détient le record du monde pour la hauteur En : Maintenant tu marches dans Paris tout seul parmi la foule/ Des troupeaux d’autobus mugissants près de toi roulent En : De Chine sont venus les pihis longs et souples/Qui n’ont qu’une seule aile et qui volent par couples Dikwijls is de eenvoud de kracht, de onschuld, de ogenschijnlijke tegenspraak:Te voici à Amsterdam avec une jeune fille que tu trouves belle et qui est laide. Het stellige ervan. Maar nu ga ik linzen koken, want er moet nog gegeten worden.