Fitis, jij schichtig luchtacrobaatje, ik zie naar je uit als ik des zaterdags ochtends voor ik naar de bakker ga even langs je paaltje loop dat jij met je witte vuil gemarkeerd hebt. Ach, hoe je opvliegt zodra jij mij in het vizier krijgt en in vrijwel verticale vlucht richting boomkruin gaat, ik sla bijna om van bewondering.
Terwijl ik dit schrijf herinner ik me de ekster – de libel onder de vogels – van begin deze zomer, die ik zag komen aanvliegen, en hoe hij met een onnavolgbare wenteling plaatsnam op de lampenkap van de straatlantaarn waar ik precies op dat moment onderdoor fietste.
De ijsvogeltjes in Florence die kwikzilverachtig het water van de Arno doorboorden en met een visje in hun snavel weer opdoken en plaatsnamen op hun respectievelijke paaltjes.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten