Doe mij maar regen

De ochtend beviel mij. Regen, donkere luchten. Voordat ik naar de bakker ging onder mijn parapluutje langs de stadswallen gelopen en beurtelings naar de huizen gekeken en naar de rivier met de zwangere wolken erboven. Het genot dat ik daarbij ervoer was er een van louter aanschouwen. Driften en strevingen op off. Kijken en opgaan in het kijken – of zoals het bij Schopenhauer heet: het zuiver schouwen van het willoos subject.