Deafheaven in Paradiso

Hoewel er weinig tot niets aan te merken was op ’t concert van #Deafheaven in #Paradiso , was het plezier dat ik eraan beleefde beperkter dan ik vooraf verwacht had: het is de leeftijd zullen we maar denken. De band speelde New Bermuda integraal. Een kekke krijs waarna het afgebeten gescandeerde Where has my passion gone? en zo door tot aan Gifts for the earth, met halverwege Baby Blue, zowel op de plaat als tijdens het optreden het hoogtepunt. Drie minuten spanningsopbouw en dan de ontlading; en verderop tempowisseling; log basritme, zwoegend als een op gang komende stoomtrein; getergde vocals : “God had sent my calamity into a deep space from which not even in dreams, could I ever imagine my escape.” Het laatste woord afgeknepen. Lekker hoor. Afijn, na Gifts for het earth gespeeld te hebben gaat de band af. Dat wil zeggen: van het podium en achter de coulissen – niet naar de wc, hoewel, al met al duurde het toch zo’n tien minuten voor ze weer opkwamen, dus wie weet. Zanger George Dinges kondigde Two more songs aan, te beginnen met Sunbather. Dat deed hij consequent, de naam van het liedje aankondigen. Verder was hij nogal aanwezig zeg maar, een blikvanger, een prima donna, hij is lichamelijk zeer in de weer, deint mee op de drumritmes, hij dirigeert, hij plukt noten uit de lucht, hij is nogal intens, gaat op in de muziek, valt ermee samen, heeft een kek strak pakkie aan en een modieus kapsel, eigenlijk gewoon heel cool… Na Sunbather nog Dreamhouse, waarmee de toegift besloten wordt. Geen The pecan tree tot mijn teleurstelling want dat is toch mijn favoriete stuk. De lichten gingen aan; het moest nog tien uur worden. Vroeg afgelopen! Op mijn hotelkamer nog een staartje Chelsea – PSG meegepikt.