Heb toch maar es Brieven aan een jonge dichter van Rainer Maria Rilke gelezen. Het zijn mooie brieven met wijze levenslessen. Koester je eenzaamheid. Verzet je niet jegens je medemens – verwonder je over hem. Wind je niet op over de beperkingen die je betrekking je oplegt – zelfs als je geen werk had zou je de beknelling voelen die de maatschappij teweegbrengt jegens de kunstenaarsziel. De liefde moet pijnlijk zijn, en diepgevoeld worden, dus verlangen, geen vroegtijdige consummatie. Ook nog wat getheoretiseer over de verschillen tussen de seksen, die selon Rilke zoveel mogelijk opgeheven dienen te worden. Net als ik het allemaal iets te ernstig en humorloos begin te vinden, lees ik (precies een alinea nadat Rilke uiteengezet heeft hoe de seksuele “last” pas na lange rijping door man en vrouw “gedragen” kan worden):
“Maar alles wat misschien ooit voor velen mogelijk zal zijn, kan de eenzame mens nu al voorbereiden en tot stand brengen met zijn handen (…)”
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten