Lithium

Met lithium heb ook ik ervaring. Als begin twintiger heb ook ik een POOZ op zo’n PAAZ-afdeling gebivakkeerd, man, ik kan er een boek over schrijven. Dokter H**s, zaliger nagedachtenis, had voor iedereen een heel assortiment pillen en na een week of drie ludiomil schreef hij me lithium voor als ondersteunend middel. Wat een focking gif! Na een paar dagen al begon ik te beven als een riet; ik kon de koffie niet meer drinken zonder op het schoteltje een enorm voetbad te veroorzaken. Enfin, om dat trillen en beven tegen te gaan schreef de dokter me weer een ander pilletje voor dat nochtans niet kon verhinderen dat door de lithiuminname mijn smaakpapillen naar de gallemiezen gingen. Ik kon nu zonder bibberen het kopje koffie naar mijn mond brengen, maar de koffie smaakte niet meer. Erger was dat mijn sigaretten me niet meer smaakten. Maar echt niet meer smaakten. En mijn sigaretje was juist mijn houvast in die periode. Trouwens al die tobbers op de PAAZ rookten als gekken, ahum. Toen ik na zeven weken eindelijk ontslagen was uit dat ziekenhuis – was het eerste wat ik deed stoppen met de lithium en met de ludiomil en die andere troep. Het duurde nog ruim een week voordat ik weer normaal roken kon…