Een Schitterende Duisternis

Op kantoor heb ik een kamertje voor mezelf, niet ver van het secretariaat. Het is vrijdagochtend en de lucht betrekt. Ik kijk over mijn beeldschermen heen naar buiten en zie de donkere wolken boven de daken van de huizen aan de overkant van de straat; maar ook het zonlicht dat van de andere kant komend de rode daken van de huizen doet oplichten. Ik roep naar de dames van het secretariaat: “Ik zie een schitterende duisternis!” “Je ziet wat?!” “Ik zie een schitterende duisternis! Het donker, dat oplicht!” Ik zeg het op theatrale toon; eigenlijk verveel ik me; ik zoek wat vermaak. “Wat heb jij gerookt?” vraagt een van de dames. “Niets! Dit is mijn meest natuurlijke staat van zijn!” Ik had lol in het effect dat mijn woorden sorteerde, en ik genoot van het tableau.