donderdag 1 oktober 2015

Youth

Arnon Grunberg schreef vanochtend in zijn Voetnoot dat hij Sorrentino’s Youth in Parijs had gezien. Nou, ik toevallig ook. In de MK2 aan de Boulevard Saint-Germain. Wat de film betreft, kan ik melden dat die vanaf moment 1 de sfeer van een Sorrentinofilm ademt – vintage Sorrentino, zo fijn om een keer vintage te zeggen. De volgende scène, waarin Michael Caine als een onwelwillende componist van de beroemde Simple songs (hoe verzin je het) geïntroduceerd wordt, temperde mijn enthousiasme. Sowieso vind ik Sorrentino niet uitblinken in story telling en ’t uitdiepen en motiveren van karakters. Zo heeft de dramatische monoloog die Rachel Weiss tegen haar vader afsteekt iets enorm geforceerds en ondanks de traan in haar oog ook iets erg ongeloofwaardigs. De zelfmoord van Harvey Keitel à la de tante van Ida komt ook nogal uit de lucht vallen, pun intented. Maar daar staat een exuberante beeldenrijkdom tegenover die alles meer dan goedmaakt. De autorit van Harvey Keitels zoon en zijn nieuwe vlam, no pun intended, is een weergaloze filmsequentie. En de billen en borsten van Miss Universe zijn een rechtvaardiging van de film op zich. De tattoo van Marx op de rug van Diego Maradona is een aardige grap en de hooghoudscene met de tennisbal is hogeschool. En dan heb ik het nog niet over de filmscore gehad. De aanzwellende muziek van GSYBE! om maar iets te noemen. Afijn, etc etc. Het afronden van een stukje is nooit mijn forte geweest.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten