Concertgebouw
Pauze na 1e vioolconcert van Sjostakovitsj, dat heel mooi was, heftig, wild, ritmisch, opzwepend, doldwaas, maar ook verstild, gevoelig, droevig, kortom Sjostakovitsj. Dat ik, muziekbarbaar, dat allemaal herken, het genie herken in de Mahlers en de Sjostakovitsjen van deze wereld, het is toch wonderbaarlijk. Afijn. De mensen zijn hier blij en tevree, ze hebben gezellige kout onderling. Ik zou es door de zaal kunnen lopen, door de gangen, op zoek naar een eenzame vrouw, ik zie er goed uit in dit licht, de spiegels staan op groen, maar nee, hier zit ik weer alleen aan een tafeltje in mijn verdomboekje te pennen, rode wijn te drinken…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten