Honger

Heb mezelf een enorm plezier gedaan door Honger van Knut Hamsun uit de bieb mee te brengen. Wat een boek! Iemand praat tegen je, vertelt je zijn verhaal en je wilt blijven luisteren. Die iemand is intelligent, grappig, fijngevoelig, zachtmoedig; maar ook verward, onhandig, klungelig en verontwaardigd & hij balanceert op het randje van de waanzin. Denk Inferno van Strindberg, denk Aurélia van De Nerval, zij ’t iets minder tragisch. (Het brengt me ook een boek van Paracelsus in herinnering, dat ik las ergens eind jaren negentig; stond op de reading list van Tool, die ik toen nog per gewone post ontving..) Afijn, een heerlijk boek dus. Levendige stijl, heel levendig (de kracht van het boek). –Op bladzijde 41 wordt de ik-figuur/ verteller ingehaald door twee mannen op hooiwagens. Een van hen slaat met een paardenzweep de hoed van het hoofd van de ik-figuur – een gemene streek. Terwijl ik het lees, terwijl ik me inleef in de woede en verontwaardiging van de ik-figuur, herinner ik me een voorval uit mijn eigen verleden dat hiermee een zekere gelijkenis vertoont. Hoe oud zal ik geweest zijn, 23, vierentwintig hooguit. Een zonnige zondagse voorjaarsnamiddag. Ik maakte een wandelingetje & ging op in gedachten comme d’habitude in those days. Plotseling een tractor met een platte boerenkar erachter. Op de platte kar joelende twintigers en dertigers in roodzwart tenue: een plaatselijk voetbalelftal was kampioen geworden. Met sommige van die types had ik zelf nog gevoetbald in mijn tienerjaren. Ik was veel beter dan zij. Maar nu scandeerden ze honend mijn naam en spoten me nat met bier. Olé olé olé. Mijn haat voor het klootjesvlok, toch al niet gering in die dagen, werd groter & groter…