Paard

In de Gids las ik gisteravond een amusant verhaal van Anton Valens. Nu ja, ik las het in de huiskamer, maar het stond in de Gids. Stond… en staat nog steeds in de Gids. Ik heb het exemplaar van de desbetreffende Gids hier naast me liggen, en Eenpitters, want zo heet het verhaal, staat er nog steeds in. Het is een verhaal over schlemielen. Ik heb wel eens een foto van Anton Valens gezien: een schlemiel. Geen wonder dat hij zo goed over schlemielen schrijven kan. Wat opvalt is de overdadige inkleuring van het verhaal. Heel veel details en technische kenmerken, wat hoveniersjargon hier en daar, zo bewerkstellig je als ambachtelijk schrijver authenticiteit schuine streep geloofwaardigheid. Maar het is niet alleen maar lof wat de klok slaat, een mens moet ook wat te zeiken hebben. In de tweede alinea van het verhaal staat de volgende zin: “De pedalen en poken van het besturingspanel werden bediend door een magere man met een warrige bos van blond naar asgrijs verkleurd haar en een lang gezicht dat enigszins aan een paard deed denken.” Een lang gezicht dat aan het hoofd van een paard doet denken, ja, daar kan ik inkomen, een lang gezicht dat aan een paard doet denken, een heel paard, met hoofd hals rug flanken achterhand benen staart etc lijkt me wat te veel van het voorstellingsvermogen van een lezer gevraagd.