Le vin du solitaire

Zelf ben ik niet zo verslavingsgevoelig. Toch heb ook ik de geneugten van de alcohol gezocht. Ik was een roesdrinker. Vooral als ik in een hotel overnachtte dorst ik hem te raken. Aan een bar zitten, bourbon whisky bestellen, sigaret opsteken. Na drie sigaretten en drie bourbon whisky kwam de roes. Hoewel ik geen sociale drinker was, stemde de drank me steevast mild. Mijn hart werd groter naarmate ik meer drank innam. Het nadeel van aan de bar zitten is dat mensen soms een praatje met je willen aanknopen. Praatzieke kroegtijgers, querulanten met een kwade dronk, nimmer een leuke jonge deerne. Ik leerde mijzelf aan om aan een tafeltje te gaan zitten. Omdat je aan een tafeltje minder snel je bestelling plaatsen kunt als aan de bar, leerde ik mijzelf eveneens aan twee bourbon whisky tegelijk te bestellen: een met ijs, een zonder ijs. Niet zelden werden de glazen tegenover elkaar geplaatst in plaats van naast elkaar, omdat de ober dacht dat ik alvast voor mijn gezelschap besteld had. “Voor wie is de whisky met ijs?” Maar ik had nooit gezelschap. Ik dronk vijf of zes bourbon whisky’s en dichtte mezelf een glorieuze toekomst toe met literair succes en lieve mooie vrouwen. Wat er om me heen gebeurde merkte ik nauwelijks nog op.