Remise de peine

Een van mijn grootste gelukmomenten van dit jaar beleefde ik tijdens lezing van Remise de peine van Patrick Modiano. Ik had hiervan kond gedaan in een e-mail aan vriendin E. met wie ik gisteravond at op het terras van Nol in ’t Bos. Net toen ik over Remise de peine wilde beginnen, vroeg E. – Française van origine – “Et comment était Remise de peine?” “C’était formidable,” zei ik en ik brandde los. Er deed zich iets merkwaardigs voor want na tien minuten vertellen over het boek en vragen van E. beantwoorden over de situatie van Patrick en zijn broertje Rudy, raakte ik aangedaan. Ik kreeg het, potverdikkie, te kwaad. En dat was niet omdat ik zelf een broertje heb gehad dat aan leukemie is overleden, zoals Patrick Modiano, noch omdat ik verwaarloosd ben door mijn ouders, zoals Patrick Modiano, maar omdat Patrick Modiano in Remise de peine de innige liefde die beide broertjes voor elkaar voelen zo goed invoelbaar maakt. Zo goed, dat het verlies, dat in de roman/novelle nauwelijks aan bod komt, des te schrijnender wordt. Ik heb nu bijna alles wat er van de hand van Patrick Modiano verschenen is gelezen en ik denk dat ik Remise de peine, in al zijn ogenschijnlijke eenvoud, misschien wel zijn mooiste werk vind… Ik had tijdens lezing ervan ook de ietwat bevreemdende ervaring dat er in het boek iets van Sylvie van Gérard de Nerval doorschemert, zonder dat ik daar precies de vinger op kon leggen. De beschrijving van de nog redelijk onbevangen jeugdjaren wellicht, de pastorale sfeer ervan. Feit is dat in de tweede helft van het boek, als Patrick een andere tijdlaag aanboort en vertelt over zijn periode in een kostschool, hij het heeft over een dagje spijbelen dat hem de gelegenheid biedt om Mortefontaine en Ermenonville te bezoeken, plaatsen die in de biografie van Gérard de Nerval én in Sylvie een rol spelen. Tot slot nog dit. De uitgave van Remise de peine die ik heb, bevat een voorwoord van Olivier Adam. Van die gast heb ik een paar jaar geleden A l’abri de rien gelezen, wat ik een schmierend vod vond. Wie schetst mijn verbazing – het is een en al verbazing wat de klok slaat vandaag – wanneer ik in zijn voorwoord lees dat hij zo ongeveer net zo idolaat is van Patrick Modiano als ik en zo’n beetje om de zelfde redenen..? En het wrange is, hij weet dat ook nog pakkend en precies onder woorden te brengen…