De slimste mens: ook in dromenland

Wordt uw leven ook opgeluisterd door dat schitterende NRCV-programma De Slimste Mens? Ik sla geen aflevering over. Ze pakken het ook heel goed aan door te zorgen dat er elke avond wel een vrouw bij zit met wie ik het doen wil. Zo heeft Marit van Bohemen het twee afleveringen volgehouden, voor haar genoeg om mijn droomwereld binnen te dringen. Ik droomde dat ze aan het begin van het programma –tijdens het introductiepraatje- aan Frederik Philips vertelde dat ze een paar uur per dag achter een raam zat in de rosse buurt van Leiden om “wat bij te verdienen.” Marit hoorde de presentator denken, is dat niet gevaarlijk in een ruige stad als Leiden (blijkbaar is Leiden in dromenland een ruige stad, red.) maar nee ze werkte hoofdzakelijk aan het eind van de middag en stopte voor het donker werd; bovendien bestond haar klantenbestand voornamelijk uit onschadelijke losers. Toen ik Marit dat hoorde zeggen, dacht ik, misschien moet ik toch eens naar Leiden, ofschoon Marit, die sowieso metterjaren aan aantrekkelijkheid heeft ingeleverd, plotsklaps en in sneltreinvaart begon te verouderen; haar gezicht verschrompelde als een versmade appel op een fruitschaal. Dát, plus het feit dat ik gister gemasturbeerd heb kijkende naar een filmpje van twee cunnilingussende redheads, van wie er een een tatoeage van een woord of naam net onder de borst had, maakte dat ik in de werkelijkheid van de droom overwoog om LOST op mijn borst te laten tatoeëren, niet omdat ik me per se zo lost voel , maar omdat ik het zondermeer een cool woord vind –of vond. Koketterie met het loserdom blijft iets romantisch hebben, ook na je veertigste. (Toen ik me vanochtend terwijl ik in de auto zat mijn droom herinnerde, was het alsof ik die overweging in de wakende wereld gemaakt had en niet in dromenland. Het is maar dat u het weet.)