Zakdoek

Vanochtend nadat ik bij de bakker was geweest, maakte ik nog een kleine wandeling over de Waalbandijk. Ik werd ingehaald door een jogster met strak zwart nylon broekje. Deinende billen: ik was een en al oog. Een wat oudere hond uitlatende man kwam me tegemoet en in een ooghoek zag ik dat hij mij kijken zag, als je me nog begrijpt. Om me een houding te geven, maar ook omdat ik echt mijn neus snuiten moest haalde ik uit mijn broekzak mijn zakdoek. Net voordat ik snuiten wilde werd ie weggekaapt door de wind. Daar ging mijn zakdoek, het luchtruim in. Grappiger zou geweest zijn wanneer ie in het gezicht van honduitlaatman gewaaid was, praktischer ook want dan had ik hem terug kunnen vragen. Maar nu landde ie halverwege het talud. Zestien jaar geleden van mijn moeder cadeau gekregen met Sinterklaas, een mooie witte zakdoek met initiaal en blauwe bies. Ik probeerde nog naar beneden te lopen om hem te pakken, maar ik zakte enkeldiep weg in de sneeuw. Fuck it, dacht ik. Thuis ligt er nog een met grijze bies.