Aan de bar was het een brouhaha van jewelste. Veel artistiek angehauchte figuren, talenten en halftalenten, studenten en studentes. Iemand stond over een jukebox gebogen. Het volgende moment klonk een merqwaardigh lied, zo merkqwaardigh, dat het de merqwaardighe spelling van merqwaardigh rechtvaardigt. De rook om te snijden, heel jaren zeventig. Hij zat aan een tafeltje in de hoek. Alleen. Onderuitgezakt. Met een leeg glas. “Leef je nog?” vroeg ze? “Jij wekt een steen nog te leven,” zei hij.
“Ga mee.”
De volgende ochtend werd hij wakker in een onbekende kamer. Hij had hoofdpijn. Er was een broodrooster op zijn schouder getatoeëerd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten