But can you fake it

Lees momenteel A l’abri de rien van Olivier Adam, dat ik een poos geleden cadeau heb gekregen. Een depressieve moeder ergens in Nord-Pas-de-Calais, die het allemaal niet meer zo ziet zitten (dat komt, toen ze nog jong en levenslustig was, kwam haar al even levenslustige en een jaar oudere rolmodel van een zuster bij een auto-ongeluk om het leven) en waarschijnlijk zal opbloeien als ze straks verderop in het boek zich het lot van de vluchtelingen die graag de oversteek naar Engeland maken aantrekt en zich met hen gaat verenigen, al moet ze daar man en kinderen voor in de steek laten. Adam gebruikt veel spreektaal, veel putain, truc & ce genre de truc om de authenticiteit van zijn verhaal te vergroten, zonder dat dat echt werkt, daarvoor is het toch te veel een maniertje, net als zijn neiging om bij opsommingen de interpunctie achterwege te laten: “…dans les gares, les blockhaus les halls d’immeuble les hangars, les entrepôts les chalets de plage.” Dat is sowieso mijn grootste bezwaar tegen dit boek: het is gemaniëreerd; de stijlmiddelen die worden ingezet, worden ingezet uit effectbejag. Als Houellebecq fictie schrijft, is het doorleefd, is niet alleen de vertelling maar ook de stijl doordrongen van des schrijvers levensgevoel, bij Adam is er sprake van een auteur die acteert. Nochtans leesbaar en ondanks voorspelbaar en afgezaagd met schwung in modern Frans geschreven. Nieuw hip woord geleerd ook: mirifique.