Musée D'Orsay, bedelares

Oud en knoestig en met een vergroeide ruggengraat…ze schampte bijna met haar neus langs het trottoir… zo krom was ze, de bedelares voor Musée D’Orsay vijf jaar geleden. En wie schetst mijn verbazing als ik vijf jaar later om een uur of acht ’s avonds over Quai Anatole France loop en aan de andere kant van de weg opnieuw die kromgetrokken gestalte zie… met aan het eind van een gestrekte arm een bakje voor kleingeld..? Is dat diezelfde oude mevrouw die daar loopt? Is het iemand die in haar voetsporen is getreden en de herinnering aan haar levend houdt? Is het misschien een ongeschreven wet dat alleen oude kromgegroeide dames voor het Musée D’Orsay mogen bedelen? Of worden we domweg voor de gek gehouden door een gewiekste jonge kerel die heel goed een oude dame nadoet? Het leven is op alle fronten een raadsel.