Proberen de dingen je iets te zeggen?

Soms prijs ik mij gelukkig met mezelf. Met zo weinig tevreden. Zaterdagochtend naar de bakker. Kijken naar de meisjes die het brood over de toonbank reiken is dan nog een enigszins gemankeerd plezier, tandtergend heet dat, omdat je wel kijken mag naar die fijne billen maar niet je tanden er inzetten. Maar later, als brood en banket in de kofferbak van de auto staan en ik nog een kwartiertje heb stuk te slaan, dan begint het bescheiden maar onverdeeld genieten van een kleine wandeling, onder door de stad langs het parkje en de supermarkt en weer terug over de dijk met uitzicht op de brede rivier, de dijk waar alleen fietsers en wandelaars mogen komen, de brede rivier waar vrachtboten op varen; meeuwen en kraaien in de lucht. En dan net geen regen ondanks betrokken lucht. Een Ciel brouillé om met de dichter te spreken, die de geluiden dempt en de dingen omfloerst en alles wat je waarneemt net even zachter maakt en ook iets te raden overlaat...