Boeiend!

Vijf sterren in de Volkskrant, zei Mathijs van Nieuwkerk gisteravond tegen Joost Zwagerman, die het zich liet aanleunen. Ik las desbetreffende recensie vanmiddag pas toen ik in een café aan de markt een warme chocolademelk dronk, en wat mij verbaasde (of ook weer niet, want ik verwacht van Joost Zwagerman simpelweg geen vijf sterren novelle) was dat er onder de tekst geen vijf maar drie sterren stonden. Voor het overige had Van Nieuwkerk het stukje van Arjan Peters wél goed gelezen. Het interview met Zwagerman had als uitgangspunt dat de schrijvermans al in geen jaren fictie meer geschreven had en dat dan vanwege de turbulente tijd waarin wij leven, na de dood van Theo van Gogh en zo, weet je wel. Met veel historisch besef meldde Van Nieuwkerk dat Mulisch in de tweede helft van de jaren zestig ook zo’n periode gehad had, dat hij geen fictie meer schreef. Dit is geen tijd voor verhaaltjes, voegde hij er met veel bravoure aan toe. Ja, lekker, dat had ie dus allemaal letterlijk uit de recensie van Arjan Peters gehaald, de literaire expert. Bovendien liep het gesprek ook helemaal niet zoals Van Nieuwkerk wilde. Van Nieuwkerk wilde een statement van de schrijver, een bevestiging dat dit inderdaad geen tijd is voor verhaaltjes (wat een kul trouwens, er bestaan ook politiek of anderszins maatschappelijk geëngageerde romans, nietwaar?), maar het eerste wat Zwagerman deed was ontkennen dat hij geen fictie geschreven had – hij had alleen geen fictie gepubliceerd. Volgde gezever over het boekje dat ie geschreven had, interessant doen over Rothko, en dat alles op zijn Zwagermans, dus met brede armgebaren en knappe formuleringen, kathedralen van gedachten bouwde hij, boeiend boeiend, nou ja, niet echt natuurlijk, hoewel Wende Snijders daar anders over leek te denken. Wende zat pal achter de kroonprins van Herrie Mulles zodat ze bijna voortdurend in beeld was en je zag haar met toegeknepen ogen ingespannen zitten luisteren, als zat er in plaats van Joost Zwagerman een literair orakel aan die tafel allerlei buitengewoon belangwekkends te verkondigen. Voor de rest gezelli & ons kent ons, Zwagerman die nog ff sentimenteel doet over de cappuccino van da kale manneke da zo lekker Brabants kan brabbelen, en op naar de Jakhalzen.