zaterdag 26 april 2014

To Judah

Normaal gesproken ga ik zwemmen op zaterdagmiddag, aan mijn fysieke conditie werken, maar ja, moet die dikkop van een zogenaamde koning precies vandaag weer ten overstaan van heel het volk zijn verjaardag vieren, dus zwembad gesloten. Dan maar in de tuin gewerkt terwijl de optocht voorbijtrok. Mensheid, wat een mensheid. Mijn God mijn God. Nu toch in de arbeidzame modus, meteen ook maar de auto gewassen, eerst de ramen zodat die daarna naar beneden konden om Deafheaven vrij baan te geven. Roads to Judah duurde precies lang genoeg om de auto schoon te krijgen en wat een trip was dat! Ik dacht dat ik het als midveertiger wel gehad had met het rockgenre, volwassen worden, op naar de symfonieën van Beethoven, maar daar was dan Deafheaven. Zo’n opener als Violet, opbouw, spanningsboog, snoeihard ingeloste verwachtingen, gitaar op gitaar, blastbeats, en ff gas terug, ff het raam open, ff luchten, en hoppa, grande finale. Superlatieven? Wat te denken van heroïsch, compromisloos, doorwrocht, groots en meeslepend, weergaloos?!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten