We zaten vast in de lift, Reinaert en ik, ergens tussen de 44e en 45e etage van het gebouw van de Verenigde Concubaten.
Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd en sprak de memorabele woorden: “Wat nu?”
Reinaert keek mij aan met een weinig hoopvolle blik. “Zoals ik het bezie, zijn we zo goed als verloren. Het enige dat ons nu nog redden kan, is een Baktalboeflab…”
“Maar dat treft..!” zei ik. “Ik heb er vanochtend toevallig nog een gekocht bij Meloenen Voor Miljoenen toen ik daar mijn fruitonbijt at. Kijk,” ik haalde mijn Baktalboeflap uit mijn broekzak en toonde hem aan Reinaert, “hier heb je hem…”
Reinaert nam de Baktalboeflap van mij over en maakte er de bekende beweging mee; en inderdaad, de lift zakte naar de 44e verdieping en opende daar voor ons de deuren.
Maar wat wij daar zagen op de vloer van de 44e…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten