Vandaag, zondag 2 augustus, was de dag waarop mijn oude moeder zoals zo dikwijls op zondagmiddag op visite ging bij haar 86-jarige vriendin, die na verloop van ongeveer een half uur zei: “Zo, en dan gaak erst mar een potje schijte,” waarop mijn moeder reageerde met “Ge schet mar un end oan, mar ik goai noar huis.”
Vandaag, zondag 2 augustus, was het eveneens de dag waarop ik na het zwemmen onder de douche een niet verdoezelen joekel van een stijve kreeg van de lange slanke blondine in de roze bikini twee douchekoppen verderop in de rij.
Tenslotte was het vandaag, zondag 2 augustus, de dag waarop ik Doodverf van Adrie van der Heijden uitlas, en daarmee andermaal tot de slotsom kwam dat zijn proza te koket en zijn verwikkelingen te ongeloofwaardig zijn om bij mij in de smaak te vallen. En dat terwijl ik gedurende de jaren negentig zo gretig zijn boeken verslond. Wij noemen dit voortschrijdend inzicht.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten